Door Waarheidsvinder
Sinds 15 januari 1992 wordt, de toen 15 jarige, Willeke Dost uit het Drentse Koekange vermist. We hebben er al vaker over geschreven. Willeke woonde bij pleegouders toen zij verdween en volgens die pleegouders is Willeke niet meer door hen gezien nadat zij op dinsdag 14 januari 1992 omstreeks 22.00 uur naar bed is gegaan.
De pleegvader van Willeke ontdekt die woensdagmorgen rond kwart voor zeven dat Willeke niet op haar kamer is als hij komt kijken of ze al wakker is. Hoewel de schoolspullen van Willeke nog op haar kamer liggen en haar wekker nog niet is afgelopen, gaat de pleegvader er vanuit dat Willeke al naar school is gegaan. Een bijzondere gedachte, aangezien Willeke die dag pas om toen voor half elf op school hoeft te zijn.
Pas ‘s avonds omstreeks acht uur nemen de pleegouders contact op met een lerares van school. Zij krijgen te horen dat Willeke die dag niet op school is geweest. Volgens hun eigen verklaring bellen de pleegouders direct na dit gesprek de politie om de verdwijning van Willeke te melden. In werkelijkheid wachten ze nog twee uur, want de melding aan de politie is pas om kwart over tien die avond.
De politie heeft vanaf het begin het verhaal van de pleegouders, dat Willeke zou zijn weggelopen, overgenomen. Een bijzonder verhaal natuurlijk, want waar zou een 15 jarig meisje op een fiets zonder kleding, geld en papier naar toe moeten zijn gegaan?
Na bestudering van het wel heel dunne dossier was het voor ons direct duidelijk dat Willeke niet is weggelopen maar het slachtoffer van een misdrijf is geworden. De pleegvader heeft destijds verklaard dat hij Willeke voor het laatst heeft gezien toen zij ‘s avonds rond tien uur naar bed ging. De pleegmoeder was de bewuste avond niet thuis. Toen zij omstreeks elf uur ‘s avonds weer thuis kwam viel het haar direct op dat er geen verlichting brandde op de kamer van Willeke, terwijl dat anders altijd het geval was omdat Willeke bang in het donker was.
Iedereen met enige kennis van zaken weet dat je bij een vermissing het onderzoek altijd moet beginnen op de plaats waar de vermiste persoon voor het laatst levend is gezien, in dit geval is dat de woning van de pleegouders. De politie in Drenthe wilde daar nooit aan, maar in 2010 kon men er niet meer onderuit en heeft men alsnog in de woning van de pleegouders en de bijbehorende grond gezocht naar het lichaam van Willeke. De pleegvader was Willeke was toen al overleden. Dus werden de pleegmoeder en een pleegbroer, die de bewuste avond ook thuis was, door de politie aangehouden.
Het onderzoek leverde helaas niets op en de pleegmoeder en pleegbroer werden weer vrijgelaten. De zaak tegen hen werd geseponeerd.
Er zijn echter nog steeds mensen uit de omgeving van Willeke die alles in het werk stellen om het lichaam van Willeke te vinden. Vorig jaar is er onder meer in de omgeving van de woning van de pleegouders gezocht door enkele speurhonden van de stichting Signi zoekhonden. Signi zoekhonden is – onder de bezielende leiding van Esther van Neerbos en Janette Kruit – een non-profit stichting, die ten doel heeft om vermiste mensen (levend of overleden) op te sporen met behulp van zoekhonden en een professioneel duik-, sonar-, vaar- en grondonderzoek team. Uit eigen ervaring weten wij dat de honden van deze stichting al vaak goede resultaten hebben behaald, ook op plaatsen waar de politie eerder had gezocht.
Drie speurhonden sloegen onafhankelijk van elkaar toen op dezelfde plaats aan. Dat doet vermoeden dat ze daar menselijke lucht roken. Onderzoek met een grondradar op die plaats liet zien dat op een diepte van ongeveer anderhalve meter de grond verstoord was. Een indicatie dat er mogelijk op die plaats was gegraven. De beide dames zagen in het aanslaan van de honden en de beelden van de grondradar voldoende aanleiding om het Cold Case Team van de politie Noord-Nederland een rapport te sturen waarin zij hun bevindingen hadden vastgelegd.
Het duurde daarna maanden voordat ze een reactie van de politie kregen. Het Cold Case Team zag geen reden om actie te ondernemen. Die reactie is niet goed gevallen. Een tante van Willeke en enkele mensen die haar steunen hebben daarom nu de publiciteit gezocht.
Wij hebben beiden deel uitgemaakt van het Cold Case Team van de politie Groningen, de voorloper van het huidige Cold Case Team van de politie Noord-Nederland, en wij weten dat, er na ons vertrek bij dat team, in de zaak van de vermissing van Jolanda Meijer op de meest onzinnige plaatsen door het Cold Case Team naar het het lichaam van Jolanda Meijer is gezocht aan de hand van de meest onzinnige tips.
Waarom neemt men dan de tip van de stichting Signi zoekhonden niet serieus? De beide dames hebben er in het verleden regelmatig blijk van gegeven dat zij hun vak verstaan. De enige reden die wij kunnen bedenken is dat het Cold Case Team de bevindingen van de beide dames van Signi zoekhonden wel serieus neemt en niet uitsluiten dat Willeke begraven is op de plaats die de honden hebben aangegeven. Als daar inderdaad het lichaam van Willeke zou worden aangetroffen dan heeft de politie iets uit te leggen. Waarom hebben zij in 2010 het lichaam niet gevonden en de dames van Signi zoekhonden nu wel? Om dat te voorkomen vindt het Cold Case Team het kennelijk verstandiger geen actie te ondernemen. Een kwalijke zaak.
Schandelijk politieoptreden
Door Waarheidsvinder
Op 9 december 2016 werd een 21 jarige vrouw die onderweg was van haar werk in Venray naar haar ouderlijk huis in het Limburgse Oostrum door een man bedreigd en vervolgens door hem verkracht. Ze moest hem onder meer oraal bevredigen.
Na zijn daad liet de man het slachtoffer weer gaan. De vrouw haastte zich onmiddellijk naar het ouderlijk huis en belde direct de politie. De gewaarschuwde agenten stelden een onderzoek in de omgeving in maar troffen de dader niet meer aan.
Zoals gebruikelijk is bij dit soort zaken, moest de vrouw aangifte doen bij de specialisten van de afdeling Zeden. Ze viel daar echter in handen van twee politiemensen die kennelijk helemaal niets van de aanpak van dit soort zaken wisten en haar verhaal niet geloofden. Tijdens het verhoor stelden de “specialisten” aan de vrouw de meest onzinnige vragen zoals; “ Wat voor ervaring heb je met pijpen?”, “Doe eens voor”, “Hoe kokhals je dan?”. Ook hielden deze “specialisten” de vrouw meerdere malen voor dat het doen van een valse aangifte grote gevolgen voor haar kon hebben.
Deze manier van optreden bezorgde de vrouw een extra trauma naast het trauma dat zij had opgelopen door de verkrachting. Ze had grote spijt dat ze naar de politie was gestapt.
Gelukkig was er bij de vrouw wel sporenonderzoek verricht. Toen de uitslag daarvan binnenkwam schrokken de “specialisten” zich een ongeluk. De op de vrouw gevonden DNA-sporen bleken afkomstig van een eerder veroordeelde man die verbleef in de nabijgelegen TBS-kliniek De Rooyse Wissel. De man zat daar al 17 jaar vast omdat hij in het verleden een meisje had vermoord en later een tweede meisje geprobeerd had te vermoorden.
Zelfs de domste politieman kan er dan niet meer om heen, de aangifte van de vrouw moest wel juist zijn.
De TBS’er werd vervolgens door de politie aangehouden. De politiemensen zagen de bui al hangen en daarom vroegen ze aan de ouders van de jonge vrouw om deze aanhouding geheim te houden. Een verkrachting gepleegd door iemand die al in een TBS-kliniek verblijft, leidt natuurlijk tot grote koppen in de kranten en ook het schandalige politieoptreden zou dan aan de orde komen.
Gelukkig is de waarheid wel naar buiten gekomen. De TBS’er is inmiddels veroordeeld tot 3 jaar gevangenisstraf en TBS. Daarnaast moet hij de vrouw een schadevergoeding betalen.
De vrouw lijdt door het gebeuren nu aan een posttraumatische stressstoornis en staat onder behandeling van een psycholoog.
Onder druk van alle berichten in de media kon de politie er nu niet om heen om het slachtoffer alsnog excuses aan te bieden. In plaats van de beide verantwoordelijke “specialisten” persoonlijk hun excuses aan het slachtoffer te laten aanbieden, kiest de politie er voor de vrouw een brief te sturen. Een wel heel onpersoonlijke manier om excuus te maken. De brief is afkomstig van een teamchef en die doet in de brief zijn uiterste best om net zo slecht te scoren als de verantwoordelijke rechercheurs. Onder meer schrijft hij dat “het belang van het slachtoffer onvoldoende is meegewogen” en “dat hij de gang van zaken betreurt”.
Wij betreuren het dat er in deze tijd nog steeds dit soort mensen bij de politie werken. Mensen die niets van hun werk begrijpen en daarbij uit de wind worden gehouden door leidinggevenden die alleen maar het straatje van de politie willen schoonvegen. De beide “specialisten” zouden nooit meer iets met zedenzaken te maken mogen hebben. Zij hebben er blijk van gegeven daar ongeschikt voor te zijn.