Door Waarheidsvinder
De verdwijning van een jong kind roept altijd veel emoties op, niet alleen bij de ouders maar ook bij iedereen in de omgeving. Iedereen voelt met de ouders mee en wil graag helpen het kind terug te vinden. Als er dan volgens de media sprake is van een ontvoering dan lopen de emoties helemaal hoog op. Alles moet in het werk worden gesteld om de zaak op te lossen. Om de misdadigers te vinden die dat op hun geweten hebben.
Mensen die verstand van zaken hebben weten dat de feiten soms anders liggen. Niet alles is wat het lijkt. Uit onderzoek blijkt dat in Nederland per jaar 10 tot 15 keer een geval van kinderdoding wordt ontdekt, zaken waarbij het kind door één of beide ouders om het leven is gebracht. Er is geen enkele reden om te denken dat dit in andere landen anders zal zijn. Toch weigeren veel mensen, en daar horen ook politiemensen bij, kinderdoding als een reële optie te zien. Ook in andere landen is dit niet veel anders. De verdwijning van de 3 jarige Madeleine (Maddy) McCann is een schoolvoorbeeld van een zaak waarbij de media en de publieke opinie vanaf het begin de mogelijke betrokkenheid van de ouders bij de verdwijning van het meisje hebben uitgesloten. De hele wereld was en is nog steeds op zoek naar het verdwenen meisje en haar ontvoerders.
Volgens haar ouders verdween Maddy op 3 mei 2007 uit het vakantieappartement in het Portugese kustplaatsje Vila da Luz alwaar ze met haar ouders en haar tweejarige broertje Sean en zusje Amelie logeerde. Haar ouders zaten die avond samen met een groep vrienden in een restaurant dat op zicht- en loopafstand van het appartement lag.
Het onderzoek werd gedaan door de Portugese politie, die al snel assistentie kreeg van collega’s uit Engeland. De publiciteit rond de verdwijning was enorm, zelfs de Engelse regering liet zich niet onbetuigd.
Tot op heden is de zaak nog steeds niet opgelost en nog steeds komen er tips binnen van mensen die menen Maddy ergens op de wereld te hebben gezien. In Nederland is dat niet anders ook daar komen jaren later nog tips binnen van verdwenen mensen van wie allang duidelijk is dat ze niet meer in leven zijn. Nog steeds worden er in Engeland kapitalen uitgegeven om Maddy en haar ontvoerders te vinden.
Net als veel Nederlanders hebben wij de zaak tot voor kort alleen op afstand gevolgd. Maar een artikel in het AD van 15 maart 2017 heeft ons er toe gebracht ons eens in de zaak te verdiepen.
Uit het artikel blijkt dat de Amerikaanse profiler Pat Brown, al in 2011 een boek over de zaak heeft geschreven waarin zij aangeeft dat Maddy niet meer leeft. Na bestudering van het hele dossier kwam zij tot de volgende conclusies:
-
Maddy verdween op 3 mei 2007
-
Ze verdween tussen 20.30 uur en 22.00 uur
-
De emoties van de ouders na de verdwijning waren echt
-
Vader Gerry zegt Maddy tussen 20.30 uur en 22.00 nog levend te hebben gezien. Een getuige verklaart dat hij met een kind op zijn armen in de richting van het strand liep
-
Het is waarschijnlijk dat de vriendengroep, of een aantal van hen, weten dat Maddy in het vakantieappartement is overleden en dat zij vader Gerry en moeder Kate hebben geholpen een misdrijf in scene te zetten. Daardoor kon een tijdlijn gecreëerd worden die Gerry een alibi gaf voor de tijd die hij nodig had om het lichaam te laten verdwijnen. En werd het onmogelijk gemaakt dat een ontvoerder Maddy heeft meegenomen tijdens de periode dat Gerry en vriend Jerremy Wilkins een gesprek op straat zouden hebben gehad
-
Het lichaam van Maddy is mogelijk weggebracht naar een klif bij Huelva in Spanje of teruggebracht naar een onbekende plaats in Engeland
-
Het gedrag van de beide ouders ondersteunt de theorie dat zij weten dat Maddie dood is, dat zij een rol hebben gespeeld bij haar dood, en dat zij de sporen van een misdrijf hebben weggewerkt
-
De gevonden sporen steunen op geen enkele wijze de theorie van een onbekende ontvoerder, met name het ontbreken van sporen aan een raam dat de ontvoerder zou hebben geopend of waardoor hij naar binnen zou zijn geklommen naar de kamer van de kinderen
-
Lijkenhonden ontdekten bloed en lijkenlucht in het appartement van de ouders achter een sofa en in een huurauto die zij in gebruik hadden. In die auto werd ook DNA van Maddie gevonden. Ook sloegen de honden aan op een knuffel van Maddie die na haar verdwijning op haar bed werd gevonden zonder dat de honden op het bed zelf aansloegen. Dat wijst er op dat Maddie de knuffel vast had toen zij achter de sofa lag. Deze knuffel is kennelijk op bed gelegd toen haar lichaam werd weggebracht
-
De honden sloegen ook aan op kleding van Maddie. Dat kan alleen wanneer die kleding in contact is geweest met het dode lichaam van Maddie.
Over de zaak is in 2008 onder de titel “ Maddie, de waarheid achter de leugen“ een boek geschreven door Goncalo Amaral, een Portugese hoofdinspecteur van politie die aanvankelijk de leiding over het onderzoek had.
Nadat uit het onderzoek was gebleken dat de ouders van Maddie mogelijk bij haar dood en verdwijning waren betrokken en hij hen als verdachten bestempelde werd hij van de zaak gehaald. Omdat hij met dit onrecht niet kon leven is hij daarna vroegtijdig met pensioen gegaan.
De ouders van Maddie begonnen na het verschijnen van zijn boek onmiddellijk een rechtszaak tegen hem waarin zij om een verschijningsverbod van het boek vroegen. In eerste instantie werd het boek inderdaad verboden, maar dat verbod werd later door de hoogste Portugese rechter ongedaan gemaakt. Het boek van Goncalo Amaral is nu overal vrij te koop. (ISBN 978 90 499 0094 6)
Aan het eind van het boek trekt hoofdinspecteur Amaral de volgende conclusies:
-
De minderjarige Madeleine McCann is in appartement 5A van de Oceanclub in Luz op de avond van 3 mei 2007 gestorven
-
Er is een ontvoering in scene gezet
-
Kate Healy en Gerald McCann (de ouders) worden ervan verdacht betrokken te zijn bij het verbergen van het lijk van hun dochter
-
De dood van het meisje kan zijn ingetreden ten gevolge van een tragisch ongeluk
-
Er zijn tekenen die wijzen op veronachtzaming van de kinderen van het echtpaar
Op het internet is een 4 uur durende documentaire te zien waarin aan de hand van het originele dossier wordt aangetoond dat de conclusies van Pat Brown en hoofdinspecteur Goncalo Amaral juist zijn. Het vreemde is dat men in Engeland blind voor de feiten is. Recent heeft de regering weer een groot geldbedrag ter beschikking gesteld om nieuw onderzoek te doen naar de ontvoerders van Maddy.
Mocht u wel in de feiten geïnteresseerd zijn lees dan het boek van Goncalo Amaral of klik op deze link. Daarna zult u net als wij nooit meer denken dat Maddy door onbekende is ontvoerd en nog leeft.
Verdwenen kinderen hebben geen prioriteit
Door Waarheidsvinder
We hebben al vaak geschreven over de slechte aanpak van vermissingszaken door de politie. Steeds opnieuw wordt er door de politie beterschap beloofd, maar steeds opnieuw blijkt daar in de praktijk weinig van.
Vandaag staat in het AD een interview met Serge en Nadia Steenbeek uit Soest. Zij zijn de ouders van de 16 jarige Mirte. Hun dochter verdween op 19 juni tijdens een weekendverlof bij haar ouders. Ze moest na het weekend terug naar de instelling waar ze al tijden verbleef maar dat wilde ze niet. Op last van de rechter zat ze vier maanden in die gesloten jeugdinstelling maar de afgesproken behandeling was nog steeds niet gestart en Mirte zag het daarom niet meer zitten.
Samen met haar vriendje nam ze thuis, in een onbewaakt ogenblik, de benen. Het was niet de eerste keer dat Mirte wegliep, maar dat wil niet zeggen dat je als ouder geen doodsangsten uit staat. Het enige dat je in dit soort gevallen kunt doen is de politie bellen en dat deden de ouders van Mirte ook. Maar om contact met de politie te krijgen moesten ze het landelijke 0900-nummer bellen. Je krijgt dan contact met iemand op de meldkamer die je kan doorverbinden met de eenheid waaronder jouw woonplaats valt en dat gebeurde in dit geval ook. De ouders hebben telefonisch hun verhaal gedaan, maar daar bleef het bij. Ze hebben nooit een politieman of vrouw gezien, weglopers hebben geen prioriteit bij de politie.
Maar voor de ouders van Mirte had de verdwijning van hun dochter wel prioriteit, zij maakten zich doodongerust. Omdat ze niets van de politie hoorden namen ze daarom bijna iedere dag zelf contact op. Maar steeds moesten ze dat doen via het landelijke nummer en steeds opnieuw moesten ze hun verhaal vertellen voordat ze werden doorverbonden. Steeds kregen ze daarna weer iemand anders aan de lijn die natuurlijk niets van de verdwijning van Mirte afwist.
Op een woensdag kregen de ouders van Mirte een tip over de mogelijk verblijfplaats van hun dochter. Ze belden direct de politie, dat was ‘s morgens rond half tien. Nadat ze wederom hun verhaal hadden verteld kregen ze te horen dat de recherche met zaak aan de gang zou gaan. Maar ook nu hoorden de ouders niets van de politie en daarom stuurden ze een mail. Pas ‘s middags rond drie uur kregen zij een telefoontje van de politie. Er bleek echter nog steeds niets te zijn gebeurd. De betrokken politieambtenaar had kennelijk zelfs het adres niet dat de ouders ‘s morgens hadden doorgegeven. Opnieuw gaven zij daarom het adres door waar hun dochter mogelijk zou verblijven.
Maar ook daarna bleef het stil. Uiteindelijk hebben de ouders ‘s avonds om tien uur weer de politie gebeld. Wederom kregen zij een politieman aan de telefoon die van niets wist.
Omdat het adres waar Mirte zou verblijven in België lag belde de vader daarop in wanhoop maar rechtstreeks naar de Belgische politie. Nadat hij zijn verhaal had verteld kreeg hij direct een rechercheur aan de lijn. Die handelde wel, want een half uur later kregen de ouders van Mirte bericht dat hun dochter op het opgegeven adres was aangetroffen. Waarom kan dit in België wel en in Nederland niet?
Het verhaal van de ouders van Mirte is herkenbaar. De afstand tussen politie en burger wordt steeds groter. Bureaus worden gesloten en telefonisch contact kan alleen via een onpersoonlijk landelijk nummer. Wij vinden dat een onbegrijpelijke zaak. Waarom hebben deze mensen niet direct een contactpersoon toegewezen gekregen. Iemand die de zaak kende en waar ze met hun vragen en opmerkingen terecht konden? Waarom moesten zij steeds opnieuw hun verhaal vertellen aan iemand die niets van de zaak wist.
Waarschijnlijk zal er naar aanleiding van dit artikel in het AD door de politie wel weer een mooiprater naar voren worden geschoven die zal uitleggen dat de politie professioneel en juist heeft gehandeld. Wij kunnen het echter niet uitleggen, wij voelen slechts schaamte.