Door Waarheidsvinder
Hoewel zowel de politie als het Openbaar Ministerie er zich altijd op voorstaan dat zij uitsluitend voor de waarheid gaan, leert de praktijk dat het tegendeel vaak het geval is. Het eigen gelijk blijkt helaas veelal belangrijker dan de waarheid te zijn. Een schrijnend voorbeeld daarvan is de zaak van politieagente Karin Pril.
Karin heeft een probleem met haar werkgever, de politie in Oldenzaal. Dat probleem loopt zo hoog op dat de politie graag van Karin af wil. Karin weigert uiteraard vrijwillig op te stappen en de politie heeft geen grond om haar te ontslaan. Uiteindelijk wordt er besloten tot een mediation traject. Onderdeel van dat traject is een mediationgesprek dat plaatsvindt in april 2015 en waarbij buiten Karin aanwezig zijn mediator Jent Bijlsma, plaatsvervangend districtschef Rob Bokdam en juridisch politieadviseur Ton Haverkamp.
Op een gegeven moment wordt Karin gevraagd de kamer even te verlaten zodat de anderen rustig met elkaar kunnen overleggen. Normaliter zou Karin nooit hebben geweten wat er tussen de drie mannen was besproken, want dergelijke gesprekken zijn vertrouwelijk. Maar dan gebeurt er iets bijzonders.
Karin vindt op een morgen in haar brievenbus een enveloppe met daarin een CD. Het blijkt dat iemand het gesprek van mediator Bijlsma met de beide politiemedewerkers Bokdam en Haverkamp heeft opgenomen en Karin daarvan een opname heeft gestuurd. Bij het beluisteren van de opname ontdekt Karin dat mediator Bijlsma tijdens het gesprek heeft voorgesteld om van haar af te komen via de verzekeraar. In het volksmond betekent dit dat Karin geestelijk niet meer in staat zou zijn om bij de politie te werken en dat ze dus afgekeurd diende te worden. Op die manier zou de politie zonder extra kosten van Karin afkomen. Dat leek de heren Bokdam en Haverkamp een prima idee.
Karin is woest en heeft het gesprek aan haar raadsman Ferre van den Nadort uit Beilen gegeven en die heeft aan de hand daarvan een officiële klacht ingediend bij de klachtencommissie van de Mediation Federatie Nederland en bij de korpschef van de Nationale Politie.
Karin doet ook bij justitie aangifte inzake de audio-opname van het gesprek. De zaak wordt echter door de officier van justitie geseponeerd “omdat niet uitgezocht kon worden wie de opname had gemaakt.”
Bijzonder daarbij is dat justitie ook geen enkele moeite heeft gedaan om daar achter te komen. Maar dat zien we helaas wel vaker, men had er kennelijk geen trek in.
De zaak lijkt daarmee van de baan, maar dan gebeurt het onvoorstelbare. De mediator doet ook aangifte bij justitie omdat iemand het vertrouwelijke gesprek heeft opgenomen en verspreid.
En nu treedt de afdeling willekeur in werking. Hoewel de aangifte van Karin is geseponeerd , wordt de aangifte van de mediator wel in behandeling genomen. Ook nu wordt er geen onderzoek gedaan naar degene die de opname gemaakt zou hebben en deze aan Karin heeft toegestuurd.
De drie deelnemers aan het gesprek worden als getuige gehoord en alle drie ontkennen de opname te hebben gemaakt. Ook Karin ontkent tijdens haar verhoor de opname te hebben gemaakt, maar haar verklaring wordt niet geloofd. Karin en haar raadsman Ferre van den Nadort worden vervolgens zonder enig bewijs vervolgd voor het maken en het gebruiken van de opname van het vertrouwelijke gesprek.
De zaak heeft zich lange tijd voortgesleept, maar gisteren deed de meervoudige kamer van de rechtbank in Almelo uitspraak. Karin en haar raadsman werden vrijgesproken omdat er geen enkel bewijs is dat Karin de opname van het gesprek heeft gemaakt en niet één van de deelnemers.
Het “onderzoek” heeft meer dan drie jaar geduurd en kost de belastingbetaler weer een klein vermogen. Justitie in Almelo liep als een slaafs hondje achter de politie aan in deze zaak. Zonder enig onderzoek werd politieagente Karin als verdachte bestempeld. Haar verklaring werd niet geloofd en de verklaring van de drie deelnemers aan het gesprek wel.
En dat alles omdat de politie in Almelo Karin zonder veel kosten kwijt wil. Dat kan men nu natuurlijk vergeten, dit gaat geld kosten.
Met waarheidsvinding heeft het allemaal niets te maken. Kennelijk heiligde ook nu het doel de middelen.
Een zaak vol missers
Door Waarheidsvinder
Achteraf kritiek leveren is makkelijk en om die reden hebben wij ons tot nu stilgehouden over de ontwikkelingen in de zaak Nicky Verstappen. Inmiddels is er echter zoveel nieuwe informatie bekend geworden dat het steeds meer lijkt alsof de dader bekend is geworden niet dankzij maar ondanks de politie.
Vandaag staat er in het AD een nieuw artikel over de zaak waarin onder meer oud-rechercheur Frank Peters wordt opgevoerd. Peters is al 57 jaar lid van de scouting in Heerlen en hij vertelt dat hij in 2002 over Jos Brech werd benaderd door een lid van een second opinion team dat zich opnieuw bezig hield met de zaak Verstappen. Die collega vertelde Peters dat Brech een man was die je niet bij de scouting moest willen hebben omdat Brech eerder een zedendelict had gepleegd. Het bijzondere is dat Peters deze informatie kennelijk niet als politieman kreeg, maar als bestuurslid van de scouting.
Peters zegt dat hij na de waarschuwing van de politie met Brech heeft gesproken. Brech bekende volgens hem meteen dat hij op jongens viel. Ook gaf Brech toe dat hij in het verleden een zedendelict had begaan. Volgens Peters zou Brech hebben verteld dat hij op jongens tussen de 10 en 14 jaar viel en dat hij bij het fotograferen van twee jongens te ver was gegaan. Op verzoek van Peters zou Brech daarop zijn lidmaatschap van de scouting hebben opgegeven. Verdere actie had Peters niet ondernomen.
In het licht van hetgeen er nu bekend is geworden over Brecht is het onbegrijpelijk dat de politie kennelijk wel de scouting over Brech waarschuwt, maar verder geen actie tegen hem heeft ondernomen.
Politiewoordvoerster Yolanda Dols heeft daar wel een verklaring voor. Volgens haar heeft Brech destijds tegen de politie toegegeven dat hij eerder in beeld was geweest voor een zedendelict. Maar omdat die zaak was geseponeerd was hij in de zaak Verstappen geen verdachte geworden.
Wij vragen ons af hoe lang je moet studeren om zo dom te worden. Het feit dat een zaak is geseponeerd zegt niets over de verdachte of over zijn gedragingen. Het zegt alleen dat hij niet is gestraft. Het feit dat Brech seksueel geïnteresseerd was in jonge jongens en dat hij kort na het vinden van het lichaam van Nicky in de nabijheid van het Plaats Delict is aangetroffen had alle alarmbellen moeten doen rinkelen. Het feit dat dat niet is gebeurd zegt alles over de kwaliteit van de mensen die de zaak Nicky Verstappen hebben onderzocht.
Door hun ondeskundigheid hebben de nabestaanden van Nicky veel jaren onnodig moeten wachten op de oplossing van de zaak. In dat licht gezien is het onbegrijpelijk dat de verantwoordelijke politiechef tijdens een persconferentie bijna glimmend van trots op de televisie verscheen. Enige bescheidenheid was hier wel op zijn plaats geweest.