Waarheidsvinding

Door Waarheidsvinder

Er zijn van die momenten dat het schaamrood je naar de kaken stijgt en dat je wel door de grond wilt zakken. Gisterenavond was dat bij één van uw redacteuren het geval. Als ex-politieman, met bijna 40 dienstjaren, keek ik naar een documentaire op Nederland 2 getiteld: “Verdacht”.

In de documentaire vertelden een aantal niet blanke Nederlanders over de wijze waarop zij regelmatig op straat door politiemensen werden en worden bejegend. Veelal is er sprake van zogenaamde routinecontroles waarbij het er sterk op lijkt dat de reden voor de controle alles te maken heeft met de huidskleur en/of afkomst van de betrokkene.

Onder de geïnterviewde mannen waren ook twee politiemensen. Een van de mannen met een donkere huidskleur werkt als hoofdinspecteur bij de politie. Hij vertelde al jaren met de regelmaat van de klok door de politie te worden aangehouden omdat hij in een mooie auto rijdt.

Op een dag reed hij met zijn drie kinderen in zijn mooie auto toen hij voor de zoveelste keer een stopteken kreeg. De politieagenten vroegen hem vervolgens naar zijn rij- en kentekenbewijs. Nadat hij de papieren had overhandigd liep één van de politiemensen naar de politieauto, kennelijk om de gegevens van de bestuurder en van de auto te controleren.

Even later kwam de politieman terug met de mededeling dat de auto niet op de naam van de bestuurder stond en dat de auto bovendien niet was verzekerd. De man verzekerde de politiemensen dat dit een fout in het systeem moest zijn omdat hij de auto nieuw had gekocht en de politiemensen zelf op het kentekenbewijs konden zien dat de auto op zijn naam stond. Nadat er opnieuw zou zijn gecontroleerd dat de papieren niet in orde waren ontstond er natuurlijk wat heen en weer gepraat tussen de bestuurder en de beide politiemensen.

De kinderen van de man raakte hierdoor wat overstuur en uiteindelijk zei één van hen tegen zijn vader: “Papa waarom doen ze zo moeilijk, u bent toch ook politie?” De beide politieagenten hoorden dat natuurlijk ook en nadat de bestuurder had bevestigd dat hij bij de politie werkte bleken zijn papieren nu ineens wel in orde te zijn en kon hij doorrijden.

De tweede politieman, van Marokkaanse afkomst, werkte bij de politie Amsterdam. Hij is inmiddels al twee jaar ziek thuis vanwege een confrontatie met de politie in Enschede. We schreven op deze site al eerder over de zaak.

Een broer van hem had in Enschede een afspraak gemaakt om op het politiebureau aangifte te doen van een strafbaar feit. Toen hij op de afgesproken tijd op het politiebureau kwam werd hem te verstaan gegeven dat hij daar geen aangifte kon doen, dat hij dat maar via internet moest doen.

Als de man thuis komt vertelt hij dit aan zijn broer, een politieman uit Amsterdam. De politieman begrijpt de gang van zaken niet en gaat met zijn broer naar het politiebureau om daar om uitleg te vragen. Die uitleg krijgt hij niet. Tijdens het gesprek met de baliemedewerkster laat hij merken dat hij echt wel weet hoe het hoort te gaan omdat hij bij de dezelfde baas werkt.

Als hij zich daarop desgevraagd niet als politieman kan legitimeren wordt hij uiteindelijk door een inspecteur aangehouden en ingesloten. Na een nacht in een cel te hebben doorgebracht wordt hij de volgende dag vrijgelaten.

Als hij later aangifte doet van wederrechtelijke vrijheidsberoving wordt de aangifte door het Openbaar Ministerie niet in behandeling genomen omdat het hier om een interne zaak van de politie zou gaan. De betrokken inspecteur krijgt aanvankelijk een berisping, maar die wordt later door de Korpschef van de politie ongedaan gemaakt. Kennelijk vindt deze Korpschef dat er niets mis is met het optreden van de politiemensen in Enschede.

Inmiddels is bekend geworden dat de zaak alsnog voor de rechter zal komen.

Uit de verhalen van de alle geïnterviewden blijkt dat ze met enige regelmaat, zonder dat daar een aanleiding voor is, door de politie worden gevraagd zich te legitimeren. Er zijn echter duidelijk regels voor het vragen om een legitimatiebewijs:

“De politie mag alleen uw identificatiebewijs vragen als daar een goede reden voor is. Dat is het geval als de politie redelijkerwijs uw identiteit nodig heeft om haar taak uit te voeren. Dus als u strafbare feiten pleegt of betrokken bent bij een verkeersongeluk. Toezichthouders hebben dezelfde bevoegdheden als de politie om naar het identiteitsbewijs te vragen. Hieronder staan voorbeelden van situaties waarin een identiteitscontrole kan plaatsvinden:

• een auto rijdt ‘s nachts rond op een industrieterrein;
• na een schietpartij is het belangrijk voor het onderzoek om de identiteit van (mogelijke) getuigen vast te stellen;
• hangjongeren veroorzaken overlast in de openbare ruimte;
• er is brand en de (mogelijke) brandstichter kan zich bevinden tussen de toegestroomde belangstellenden;
• bij evenementen als voetbalwedstrijden en demonstraties waarbij rellen ontstaan;
• bij onrust of dreigend geweld in uitgaansgebieden en op openbare manifestaties.”

Deze regels zijn er natuurlijk niet voor niets. Toch lijkt het er op dat sommige politiemensen nog nooit van deze regels hebben gehoord en dat vooral niet blanke Nederlanders voortdurend zonder reden naar een legitimatie worden gevraagd.

Op de site van de politie troffen wij onder de kop Diversiteit de volgende tekst aan:

“De politie maakt werk van diversiteit. Een divers samengestelde politie is namelijk een voorwaarde om ons werk goed te kunnen doen, nu en in de toekomst.”

Wil men echt serieus werk maken van het aantrekken van niet blanke Nederlanders dan zou de politie er goed aan doen te zorgen dat degenen die er al werken ook als volwaardige Nederlander te behandelen. Een streng beleid ten aanzien van de politiemensen die zich niet aan de regels houden, en kennelijk gekleurde Nederlanders als een apart soort mensen beschouwen, is daarom zeer gewenst. Daarbij zouden politiemensen die discrimineren op basis van uiterlijk en afkomst uit het korps moeten worden verwijderd. Discriminatie hoort namelijk in een beschaafd land niet thuis, zeker niet bij de politie.